Image may be NSFW.
Clik here to view.
Το 1999, για επαγγελματικούς λόγους, πέρασα κάποιους μήνες στην πόλη των Ιωαννίνων. Στο μεσοδιάστημα μέχρι να νοικιάσω σπίτι (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο στην δημοφιλή φοιτητούπολη της Ηπείρου) βολεύτηκα ως φιλοξενούμενος στο διαμέρισμα που νοίκιαζαν κάποιοι φίλοι φοιτητές . Δεν παραπονιέμαι, η ολιγοήμερη ζωή μου μαζί τους ήταν το ακριβώς ανάποδο από το να ζεις με καλόγερους σε μοναστήρι, όσοι έχετε κάνει φοιτητές ξέρετε πολύ καλά για πιο πράγμα μιλάω!
Μία μέρα που λέτε , βλέπαμε μαζί τηλεόραση , κάποιο τοπικό κανάλι. Ήταν το βιντεοκλίπ μιας τραγουδίστριας τρίτης διαλογής. Το (ο Θεός να το κάνει) “γύρισμα” είχε γίνει σε κάποιο Green Box της συμφοράς και στο φόντο του Chroma Key “έπαιζαν” animated καρδούλες, λουλουδάκια, αγγελουδάκια, βαλεντίνοι, καμπριολέ αυτοκίνητα και διάφορα παρόμοια κέρατα.
Ένας από τους φίλους φοιτητές , που σημειωτέον δεν είχε καμία σχέση με την τεχνολογία, δήλωσε στην ομήγυρη :
“Αυτό το έχουνε κάνει με Computer” είπε. Έκανε μια παύση, γεμάτη νόημα – “Για φτηνότερα!” συμπλήρωσε. Δεν μίλησα.
Λίγες μέρες μετά είδαμε όλοι μαζί στον κινηματογράφο το Fight Club. Η τελική σκηνή αν θυμάσαι, δείχνει τους πρωταγωνιστές να παρακολουθούν την ανατίναξη ενός ουρανοξύστη με εκρηκτικά Η ταινία τέλειωσε τα φώτα άναψαν και η παρέα παίνεψε την διεύθυνση φωτογραφίας της τελευταίας σκηνής και τον ατμοσφαιρικό φωτισμό της.
“Παιδιά αυτό που είδατε ήταν Computer Graphics” τους είπα. Η περισσότερη δουλειά στο φωτισμό έγινε από έναν 3d Artist και όχι από κινηματογραφιστές.
Με κοίταξαν παγωμένα . “Τι λέει αυτός;” σκέφτηκαν. “Αφου τα computer effects είναι για να δείχνουν διαστημόπλοια και τέτοια ” .”‘ Ή , άντε, για να κάνουν φτηνότερα γυρίσματα! ” συμπλήρωσαν νοητικά
Δεκαπέντε χρόνια μετά, οι παραπάνω απόψεις των μη-ειδικών φίλων μου συνοψίζουν και τις απόψεις του περισσότερου κόσμου για το θέμα.
Αλλά και την άποψη του Hollywood για το θέμα.
Η αριστουργηματική ταινία “Η Ζωή του Πι” σάρωσε τα Oscars του 2013. Όλος ο πλανήτης υποκλίθηκε στην σκηνοθετική ιδιοφυΐα του Ang Lee και στην καταπληκτική ατμόσφαιρα που δημιούργησε η φαντασία του. Θαύμασαν τα θαυμάσια πλάνα στη θάλασσα , τα βγαλμένα μέσα από όνειρο τοπία, την μεθυστική χημεία μεταξύ του ήρωα και της τίγρης, τις ποιητικές σκηνές, την καταπληκτική παλέτα χρωμάτων, τον τρόπο με τον οποίο έβγαλε μια τέτοια ερμηνεία από ένα ζώο.
Μόνο που τίποτε από τα παραπάνω δεν ήταν δουλειά του Ang Lee.
O Ang Lee σκηνοθέτησε το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας μέσα σε μια μπανιέρα. Ο τίγρης ήταν μια μπλε υφασμάτινη κούκλα σαν αυτές που πουλάνε στο Mουστάκα με 20 ευρώ. Το νησί δεν υπήρξε ποτέ. Ούτε και τα άλλα ζώα υπήρξαν.
Κανένας παραδοσιακός κινηματογραφικός φωτιστής δεν φώτισε κανένα πλάνο γιατί δεν χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν πουθενά πραγματικά φώτα. Οι ερμηνείες των ζώων δεν “διδάχθηκαν” από ειδικούς γιατί είπαμε, δεν υπήρξαν ζώα. Κανένα κινηματογραφικό συνεργείο δεν ξενύχτησε περιμένοντας να γίνει “λάδι” η θάλασσα για να γυρίσουν την σκηνή του ονείρου γιατί δεν υπήρξε θάλασσα. Ούτε κανείς κινδύνεψε στην σκηνή της τρικυμίας διότι απλά δεν υπήρξε τρικυμία.
Διότι, όσο και αν το Hollywood επιμένει να κάνει το κορόιδο η ταινία γυρίστηκε μέσα σε μια μπανιέρα σε ένα δωμάτιο με πράσινους τοίχους. Μετά το production της ταινίας τελείωσε, οι ηθοποιοί και τα συνεργεία πήγαν στα σπίτια τους και ο σκηνοθέτης τελείωσε την σκηνοθεσία του.
Και μετά γυρίστηκε και το υπόλοιπο 95% της ταινίας, όταν δηλαδή οι γραφίστες άρχισαν να κάνουν την δουλεία τους.
Θα ήθελα να προλάβω το προφανές σχόλιο. Δεν κομίζω γλαύκα εν Αθήναις. Το γνωρίζω πολύ καλά ότι , από γενέσεως κινηματογράφου, το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας “γεννιέται” στο post-production. Μόνο που ποτέ άλλοτε στην ιστορία του κινηματογράφου, δεν υπήρξε ένας κλάδος που προσφέρει τόσα πολλά σε αυτό που ονομάζουμε Σινεμά και να τυγχάνει τόσης λίγης αναγνώρισης.
Και δεν το λέω αυτό τυχαία. Η εταιρία οπτικών εφέ “Rhythm and Hues” που ήταν υπεύθυνη για αυτό το αριστούργημα, για το ”Η Ζωή του Πι” δυστυχώς οδεύει προς πτώχευση και οι Visual Effects Artist της δεν έχουν ακόμα πληρωθεί για την δουλειά τους στην ταινία. Όταν μετά την απονομή των Oscar , ζητήθηκε από τον Ang Lee να σχολιάσει την νίκη του, ευχαρίστησε τους πάντες , δεν είπε λέξη όμως για αυτούς τους ανθρώπους.
Και όταν οι δημοσιογράφοι επίμονα, του ζήτησαν να αναφερθεί στους πραγματικούς, κατά την γνώμη μου, ήρωες της βραδιάς ξέρετε τι είπε; Είπε κάτι του στυλ : “Θα ήθελα τα Visual Effects να μας είχαν στοιχίσει φτηνότερα. Ξοδέψαμε πολλά λεφτά για τα εφέ της ταινίας και ο χώρος των εταιριών που κάνουν είναι πολύ ανταγωνιστικός. Ήταν πολλά τα λεφτά. ”
Δηλαδή ο πολυβραβευμένος και ομολογουμένος ταλαντουχος σκηνοθέτης είπε αυτό που έλεγαν οι ξένοι με τον χώρο μας φίλοι μου 15 χρόνια πριν
“Τα εφέ τα κάνουμε για να εξοικονομήσουμε λεφτά”
“Έλα μωρέ, για εφέ θα λέμε τώρα? Αυτά είναι για τα διαστημικά έργα. Εδώ μιλάμε για σινεμά!”
Βέβαια και ο Lee και το Hollywood ξέρουν πολύ καλά τον ρόλο των VFX Artists στο Hollywood. Τον ξέρουν , αλλά όπως έλεγε και η αείμνηστη Ρένα Βλαχοπούλου, “Κάνουν την Κορόιδα”
Και αν νομίζετε ότι είμαι υπερβολικός τότε σας ζητάω να κάνετε το εξής πείραμα.
Σκεφτείτε έναν σπουδαίο Σκηνοθέτη που σας έμαθε το Hollywood. Ωραία. Σκεφτείτε τώρα έναν σπουδαίο Συνθέτη. Μπράβο. Σκεφτείτε έναν μεγάλο Διευθυντή Φωτογραφίας. Τέλεια.
Πείτε μου τώρα έναν μεγάλο γραφίστα που σας έμαθε το Hollywood!